Ready Boost

Nowy system operacyjny Windows Vista został zaopatrzony przez programistów w szereg innowacyjnych rozwiązań mających na celu przyśpieszenie pracy zarówno samego OS`u jak i aplikacji na nim uruchamianych. Jedną z takich funkcji jest Ready Boost. W poniższym artykule postaramy się omówić tą opcję i wskazać w jaki sposób z niej korzystać.

W nowym Windowsie został całkowicie zmieniony menadżer pamięci systemu. Pewne rozwiązania zostały zaczerpnięte z Windows XP, inne zostały zaprojektowane z myślą o Vista. Jak wiadomo Vista ma dosyć spore wymagania, szczególnie jeśli chodzi o pamięć operacyjną (RAM). Programiści więc wprowadzili szereg udoskonaleń, które mają na celu podniesienie wydajności i komfortu pracy.

Funkcja Ready Boost ma właśnie spełniać to zadanie. Nasuwa się pytanie na czym polega ta innowacyjność. Pamięć systemowa jest tworzona przy udziale pamięci fizycznej (Random Access Memory) oraz z pamięci wirtualnej (SWAP). Mimo iż Microsoft określił minimalne wymagania systemu na 512 MB RAM to jest to jednak ilość zbyt mała i nie umożliwia zbyt komfortowej pracy (dopiero 1 GB umożliwia wygodną pracę), przy tak małej ilości pamięci Windows Vista często odwołuje się do pamięci wirtualnej znajdującej się na dysku twardym komputera, który jest dużo wolniejszy od modułów pamięci. Powoduje to, że gdy uruchomimy kilka procesów jednocześnie i w tym samym czasie zechcemy nagle zmienić zadanie, które wykonujemy, Vista znacznie zwolni. Tutaj z pomocą przychodzi właśnie Ready Boost. Możemy przy wykorzystaniu pamięci przenośnej (np. pendrive`a, lub karty pamięci) znacznie przyspieszyć system, tworząc nowy plik SWAP na tym właśnie urządzeniu. Nasuwa się więc pytanie po co to robić, skoro obecne dyski twarde oferują transfer na o wiele wyższym poziomie, aniżeli pamięci przenośne. Jednak mają one jedną wadę, a mianowicie czas dostępu do danych. Dla obecnie oferowanych napędów o prędkości obrotowej 7200 obr./min. jest to około 8,5 ms, a najszybsze pamięci przenośne oferują czas dostępu na poziomie nawet poniżej 1 ms, co jest kolosalną różnicą. A właśnie ten parametr ma duże znaczenie dla efektywności pamięci wirtualnej, gdyż system często odwołuje się do małych porcji danych.

Korzystanie z Ready Boost jest bardzo proste i w pełni zautomatyzowane przez system. Wystarczy podłączyć nośnik pamięci pod wolny slot USB 2.0 (tylko ten standard jest obsługiwany), a następnie odczekać chwilę, gdyż Vista przetestuje go pod kątem przydatności do tej opcji. Wykonywane są dwa testy: zapis z wykorzystaniem porcji 512 kilobajtowych oraz odczyt przy użyciu porcji 4 kB danych. Przepustowość musi wynieść 1,75 MB/s dla testu pierwszego i 2,5 MB dla drugiego. Jeśli urządzenie spełnia te wymagania, to pojawi się moduł AutoPlay (Autoodtwarzanie) dotyczące sprzętu i na samym dole będziemy mieli do wyboru opcję Przyspiesz mój system przy użyciu: Windows ReadyBoost ( Speed up my system using Windows ReadyBoost)..

Klikamy tę opcję. Pojawi się wtedy moduł z zakładką ReadyBoost, gdzie będziemy mogli wskazać maksymalny rozmiar danych jaki może zostać wykorzystany przez tą funkcję, przy czym nie więcej niż 4 GB. Następnie zatwierdzamy nasz wybór klikając OK. Jeśli znajdziemy tutaj informację na temat niezgodności urządzenia z tą technologia to warto zaznaczyć opcję Nie testuj tego urządzenia kiedy je podłączam (Stop retesting this device when I plug it in).

Na nośniku zostanie utworzony plik wymiany ReadyBoost.sfcache. Pamiętajmy jednak, że możemy używać tylko jednego urządzenia naraz, jeśli chcemy wykorzystać innego pendrive`a do przyśpieszenia systemu to będziemy musieli najpierw odłączyć poprzedni nośnik. Nie musimy się także obawiać, że ktoś odczyta dane po tym jak odepniemy pendrive`a i podłączymy go w innym komputerze, gdyż zawartość jest zaszyfrowana 128 bitowym algorytmem AES. Przy wyborze rozmiaru wykorzystywanej pamięci dodatkowej najlepiej jeśli wskażemy taką ilość, która odpowiada pojemności RAM zainstalowanej w komputerze, lub większą, ale nie więcej niż 2,5 razy ilość RAM, gdyż powyżej tej wartości straci swoją funkcjonalność. Więcej informacji i ustawień zaawansowanych odnajdziemy oczywiście w rejestrze systemowym (gałąź [HKLM\SOFTWARE\Microsoft\Windows NT\CurrentVersion\EMDMgmt]). Zaglądanie tam polecamy jedynie doświadczonym użytkownikom, gdyż nieodpowiednie jego modyfikacje mogą spowodować zepsucie systemu.

• Parametr CacheSizeInMB informuje o ilości przydzielonej obecnie pamięci dla tej opcji.
• CacheStatus mówi o tym, czy pamięć cache jest dostępna, lub jej nie ma.
• DeviceStatus informuje o stanie urządzenia (2 - gotowe do pracy, 4 - niezgodne z Ready Boost).
• DoRetestDevice tym parametrem możemy ustalić, czy urządzenie powinno zostać poddane kolejnym testom.
• HasSlowRegions powie o tym, czy urządzenie dysponuje powolnymi komórkami.
• LastTestedTime jest to czas ostatniego testu.
• Wartość PhysicalDeviceSizeMB określa pojemność nośnika w megabajtach.
• ReadSpeedKBs - wynik testu dla odczytu.
• RecommendedCacheSizeMB w tym parametrze znajdziemy informację na temat zalecanej ilości cache jaką powinniśmy przydzielić.
• USBVersion - wersja USB urządzenia.
• WriteSpeedKBs informuje o wyniku testu dla zapisu.

Funkcja ta przyda się z pewnością osobom posiadającym starszy sprzęt, z niewielką ilością pamięci operacyjnej, ale i posiadając dobry komputer z pojemniejszymi kośćmi RAM warto z niej korzystać. Szczególnie jeśli używamy oprogramowania, które zużywają dużą część zasobów systemowych, np. aplikacje zajmujące się obróbką grafiki. Wzrost wydajności z pewnością będzie zauważalny.